Betejat politike që po i përdor Trumpi për ta fuqizuar pushtetin e tij

Pothuajse çdo përballje pasqyron dinamikën thelbësore që udhëheq karakterin dhe politikën e Trumpit: Ai zgjedh beteja që demonstrojnë forcën e tij ndaj kundërshtarëve potencialisht më të dobët. Dhe ekipi i tij adopton mentalitetin e pamëshirshëm fitore-humbje që ka përcaktuar jetën e Trumpit si një baron i pasurive të paluajtshme dhe president

Për të kuptuar mandatin e dytë të Donald Trumpit, mjafton t’ua hedhësh një sy betejave që ai zgjedh për t’u përballur.

Presidenti dhe kabineti i tij i kaluan ditët e fundit duke përshkallëzuar konfrontimet mbi dëbimet masive, universitetet elitare dhe atletët transgjinorë në frontet e reja të “revolucionit të arsyeshëm”.
Secila pa dyshim që shënon përpjekje për të vulosur bazën e politikës së tij MAGA (Make America Great Again) dhe elementë të tjerë të koalicionit mbi të cilin Trumpi ankoroi dy fitoret e tij zgjedhore.
Ekipi i Trumpit mund të përpiqet gjithashtu që të zhvendosë vëmendjen nga kaosi mbi luftën tregtare dhe përpjekjet për të arritur paqen në Ukrainë. Por ideja se ai është përfshirë në një cikël të pafund shpërqendrimi për të fshehur dështimet e tij u shndërrua në një klishe në mandatin e tij të parë. Në mandatin e tij të dytë është kritikuar që nuk po arrin të konsolidojë veprimet e tij, shpesh fatale, të çështjeve shumë më të mëdha që synojnë transformimin e jetesës amerikane dhe botës.
Administrata e Trumpit u përball me fronte të shumta javën e kaluar. Ajo paditi shtetin e Maine për shkak të lejimit të atletëve transgjinorë që të konkurrojnë në sportet e vajzave. Zyrtarë të lartë të administratës dhanë maksimumin e tyre për të diskredituar një emigrant pa dokumente i cili qe dëbuar gabimisht, pa proces të rregullt, në një burg të El Salvadorit. Ata dyfishuan përpjekjet për të formësuar politikat, fakultetin dhe trupin studentor në Universitetin e Harvardit si pjesë e një goditjeje ndaj një bastioni të pushtetit liberal.

Këto polemika kanë disa tipare të përbashkëta që ofrojnë një pasqyrë për udhëheqjen e Trumpit. Ato demonstrojnë përpjekjen e presidentit për të aplikuar pushtet të madh presidencial, shpesh të mbështetura në baza të dyshimta kushtetuese. Të gjitha ka të ngjarë që të ngjallin beteja të zgjatura ligjore që përfundimisht mund të testojnë nëse vendi do të futet në një krizë kushtetuese në rast se Shtëpia e Bardhë injoron vendimet e gjyqtarëve.

Pothuajse çdo përballje pasqyron dinamikën thelbësore që udhëheq karakterin dhe politikën e Trumpit: Ai zgjedh beteja që demonstrojnë forcën e tij ndaj kundërshtarëve potencialisht më të dobët. Dhe ekipi i tij adopton mentalitetin e pamëshirshëm fitore-humbje që ka përcaktuar jetën e Trumpit si një baron i pasurive të paluajtshme dhe president.

Ekziston gjithmonë një element i “zotërimit të liberalëve” në qasjen e Trumpit. Shpesh kjo qasje i detyron kundërshtarët e tij që të mbrojnë institucionet ose zonat jopopullore që ofrojnë pak përfitime politike, siç janë emigrantët pa dokumente.

Por planet e administratës nuk janë vetëm taktike. Ka edhe strategji filozofike në këtë mes. Ndonëse presidenti ndonjëherë duket i painteresuar për politikën, disa nga këshilltarët e tij më me ndikim janë thellësisht ideologjikë. Përtej dëshirës së Trumpit për përçarje, ka një përpjekje koherente për të shkatërruar shtyllat e sistemit liberal.

Dhe këto beteja tregojnë gjithashtu se pas tre muajsh pretendimet gjithëpërfshirëse të Trumpit për autoritetin presidencial rrezikojnë ta çojnë vendin drejt një sistemi autoritar. 

Dhe kjo politikë e një presidenti që po gdhend trazira ekonomike dhe përçarje edhe më të thella kombëtare, po parashtron një pyetje kritike politike: A është kjo ajo që votuesit menduan se do merrnin ose do të donin nga një palë zgjedhje elektorale ku shqetësimi kryesor i vendit dukej se ishte ulja e çmimeve pas një rritjeje dramatike të inflacionit?

Emigracioni, mënyra e preferuar e Trumpit për të ndërtuar pushtetin e tij politik

Kilmar Armando Abrego Garcia fatkeqësisht është shndërruar në një peng njerëzor në tërë këtë përplasje titanike politike që ata që e nisën nuk mund ta përballojnë që ta humbin.

Ky emigrant pa dokumente është burgosur në një megaburg famëkeq në El Salvador pas një vendimi të një gjyqtari që ai të deportohej në vendin e tij të lindjes. Në fillim administrata e pranoi në gjykatë se kishte bërë një gabim administrativ. Por tani po keqinterpreton një vendim të Gjykatës së Lartë që duhet të “lehtësojë” kthimin e Garcias.

Emigracioni ishte thelbësor për karrierën politike të Trumpit. Gjatë fushatës presidenciale të vitit 2024, ai pretendoi në mënyrë të rreme se kombet e huaja po boshatisnin burgjet dhe azilet për të krijuar një “pushtim” të huaj të SHBA-së.

Demagogjia e Trumpit për emigracionin shpesh ka funksionuar. Në një sondazh të CNN/SSRS muajin e kaluar, 51% e pjesëmarrësve miratuan trajtimin që ai i bën çështjes së emigracionit. Ishte e vetmja nga një sërë çështjesh në të cilën ai kishte mbështetjen e shumicës.

Kjo gjë e shpjegon se pse Trumpi i kthehet shpesh kësaj formule magjike kur përballet me probleme të rënda politike. Dhe kjo shpjegon edhe politikën e Shtëpisë së Bardhë për të pranuar humbjen nga Abrego Garcia.

Prokurori i përgjithshëm, Pam Bondi, javën e kaluar paralajmëroi se ai “nuk do të kthehet në vendin tonë”. Zyrtarët e akuzojnë dhe cilësojnë Abrego Garcian si terrorist, anëtar të bandës MS-13 dhe kërcënim për sigurinë e amerikanëve, megjithëse ndaj tij nuk ka ndonjë dënim apo aktakuzë dhe ata nuk kanë paraqitur prova publike për të mbështetur pretendimet e tyre.

Bondi merr përsipër edhe çështjen për transgjinorët

Bondi, një mbështetës i madh i politikës MAGA, udhëhoqi gjithashtu një tjetër shtysë të rëndësishme të administratës duke paditur shtetin e Maine për refuzimin për të respektuar vendimin e Trumpit që ndalon atletët transgjinorë të jenë pjesë e ekipeve sportive të vajzave në shkollat e mesme. Në këtë padi pretendohet se shteti po shkel “Title IX”, ligjin që e ndalon diskriminimin me bazë gjinore në shkollat që marrin ndihmë federale. Tani është duke u zhvilluar një përplasje midis autoritetit presidencial dhe pushtetit shtetëror. Sipas shtetit të Maine, urdhri i Trumpit bie ndesh me Aktin e tij për të Drejtat e Njeriut.

Padia mund të shërbejë si një pararojë e përpjekjeve të ngjashme të Trumpit për të përdorur pushtetin presidencial në zbatimin e politikës sociale në shtete të tjera.

Kjo është një tjetër luftë që Shtëpia e Bardhë e do.

Gjatë fushatës së tij, Trumpi është tallur shpesh me atletët transgjinorë dhe është ankuar mbi atë që konservatorët e quajnë shkatërrim të sporteve të vajzave, pavarësisht se rastet e atletëve transgjinorë që konkurrojnë në sportet e vajzave janë relativisht të rralla.

Por si me emigracionin, qasja e Trumpit viktimizon individët, krijon një kulturë frike mes një komuniteti të margjinalizuar dhe ngre pyetjen nëse një president ka fuqinë për të diktuar shtrirjen e të drejtave bazike.

Aspiratat ideologjike që fuqizojnë sulmet e Trumpit ndaj institucioneve arsimore elitare

Përplasja me universitetet elitare amerikane është një tjetër shembull klasik i veprimeve të Trumpit.
Ai synon institucionet që konservatorët besojnë se dominohen nga ekstremistët progresivë. Kolegjet janë gjithashtu burim i ekspertizës dhe përndjekjeve intelektuale ndaj të cilave Trumpi reagon. Dhe këto përplasje ngrenë dyshime për tejkalim të kompetencave presidenciale.

Presidenti duket i kënaqur që Harvardi, ndoshta citadela më e madhe elitare në vend u kundërpërgjigj, ndryshe nga disa shkolla të tjera të larta që ushqenin pushtetin e tij duke iu përkulur dëshirave të tij.
Ka gjithashtu një qëllim tejet ideologjik që mbështet sulmin ndaj arsimit të lartë. Shtëpia e Bardhë po përdor protestat antiizraelite, që rezultuan me incidente antisemite në disa kampuse universitare, për të goditur administratorët e universiteteve. Presidenti po ndjek gjithashtu politika që mund të sjellin rezultate për konservatorët ideologjikë, të cilët kanë shpenzuar vite duke shtyrë politikat dhe përpjekjet për të diversifikuar fakultetet dhe studentët në vazhdën e lëvizjes për të drejtat civile.