(Germanijak) – Shqiptari i Dinamo Zagrebit ishte një nga lojtarët kryesorë në ndeshjen kundër Hajdukut dhe Fenerbahçes. Shumë veta pyesin - si?
Kundër Fenerbahçes ai u ndie si superhero. Me një forcë mbinatyrore brenda tij, i etur për çdo top, ai hap duart, kërkon pasimin, hidhet me kokë, fiton një faull. Dhe pastaj shkon. Ku? Ai vetë e di këtë, por është e vështirë të dihet nëse do të arrijë aty ku është nisur.
Bëhet fjalë për Arbër Hoxhën, një njeri që bëri diçka që rrallë shihet në katër ditë. Së pari, ai shënoi një gol kundër Hajdukut në Poljud, dhe para dhe pas atij goli, ai vazhdimisht i shkaktoi probleme mbrojtjes vendase në derbi, pastaj tregoi paraqitje të mirë edhe kundër Fenerbahçes. Ai nuk shënoi, por asistoi, pasoi dhe bëri disa depërtime. Ai fluturoi aq shumë nëpër fushë saqë e habiti trajnerin e Fenbahçes, Domenico Tedesco, i cili pranoi pas ndeshjes se nuk priste që Hoxha të ishte në ekip. Vetëm katër ditë pasi futbollisti i Shqipërisë shkëlqeu në Poljud. Po, është e çuditshme që ai ishte në 11-shen startuese.
Dhe historia për Hoxhën nuk do të ishte aspak e pazakontë, ato dy ndeshje të shkëlqyera nuk do të ishin diçka për t’u mbajtur mend nëse Hoxha do të kishte qenë prej dje në Maksimir. Por si mund ta shpjegojmë në mënyrë koherente që heroi i javës te Dinamo është një njeri që ka qenë këtu për një vit e gjysmë, i cili ka shënuar tashmë gola të rëndësishëm disa herë, ka bërë lëvizje kyç, por që nuk ka marrë kurrë vazhdimësi të ndeshjeve. Gjithmonë opsioni i dytë, dhe pastaj pak i treti, ose hiq.
Në “Euro 2024”, ai ishte kyç në barazimin e Shqipërisë kundër Kroacisë në minutat e fundit. Ai u kthye në Maksimir edhe pse kishte oferta nga jashtë.
“Dua të luaj për Dinamon, është një ëndërr për mua, dua të tregoj këtu se sa vlej” , tha ai disa herë, që nga dita kur erdhi nga Slaven Belupo.
Ai e nisi sezonin e kaluar në mënyrë të mrekullueshme, me dy gola në dy xhirot e para, kundër Osijekut dhe Istrias. Dhe pastaj përsëri, pak nga pak, duke u zhdukur nga skena. Trajnerët, lojtarët, idetë dhe vizionet ndryshuan, dhe Hoxha mbeti dikush që ndonjëherë hyn, dikush që mund ta kthejë lojën, por jo opsioni i parë në sulm. Ai ka shpejtësi, ka depërtim, ka një zemër të madhe, ka edhe atë gjuajtje, siç e dëshmoi në Rujevica ose në Split. Megjithatë, ai ka edhe atë modesti, hesht dhe punon. Ai vazhdimisht kishte oferta, sepse lojtarë të tillë janë të shtrenjtë, interesantë në treg, por ose ai, ose klubi i refuzonin. Por, pasi nuk gjeti vazhdimësi sezonin e kaluar, këtë verë ishte e sigurt se ai do të largohej. Se ai nuk ishte i destinuar për sukses te Dinamo.
“E dija që mund të mbështetesha tek ai dhe se do të na duhej një lojtar si ai”, tha pas ndeshjes trajneri i Dinamo Zagrebit, Mario Kovaçeviq.
Ai i habiti vërtet shumë njerëz duke e përfshirë Hoxhën në 11-shen titullare kundër Hajdukut. Ai kishte të drejtë me vendimin e tij, ashtu siç kishte të drejtë kur i dha atij rastin e dytë rresht kundër Fenerbahçes. Megjithëse, të jemi të sinqertë, kur po hartohej skuadra për këtë sezon, nuk ishim të sigurt nëse ai ishte lart në hierarki. Kovaçeviq e kuptoi se Hoxha ishte i përdorshëm, se ishte ndryshe, dhe kur dukej se Dinamo nuk kishte krahë, ai e “shpiku” përsëri Hoxhën.
Dhe, është e vështirë ta përshkruash Hoxhën. Ndonjëherë të krijohet përshtypja se ai mund të bëjë gjithçka, se është i pakapshëm, ndonjëherë se nuk mundet, se nuk është i mirë. Duke dëgjuar tribunat, jo vetëm kundër Fenerit, por edhe më parë, shpesh dëgjoje britma “nxirre jashtë”, të cilat zëvendësoheshin me “Hoxha, të lumtë mjeshtër”, “shiko çfarë po më bën ky njeri”.
Në një moment ai është tepër i shpejtë, i pandalshëm dhe produktiv, në një moment tjetër i paplotë, i mungon finesa, i mungon ajo lëvizje, ajo kthjelltësi me të cilën do ta shkëlqente. Në fakt, është vërtet e vështirë të shpjegosh historinë e tij te Dinamo, t’i tregosh dikujt për të. Ashtu siç është e vështirë të parashikosh se çfarë e pret.
A e ka “blerë” tani një vend në 11-shen e parë përgjithmonë apo do të mbetet thjesht kaq, një surprizë nga stoli?
Ajo që ai me siguri ka “blerë” janë shikuesit.
“Të gjithë do ta shohin se çfarë lloj lojtari është. Thjesht duhet t’i japin minuta, të luajë dy ose tri ndeshje radhazi, të fillojnë t’i besojnë. Të gjithë e lavdërojnë, është ndër më të mirët në stërvitje, dhe pastaj kur u duhet t’ia japin një shans, ai nuk është aty. Besim, kjo është e gjitha që kërkon, ai nuk do të largohej kurrë nga Dinamo”, na tha në fund të sezonit të kaluar një mik i ngushtë i Hoxhës, një nga ata që luajtën një rol të rëndësishëm në transferimin e tij te Dinamo.
Ai së shpejti do të mbushë dy vjet te Dinamo. Nuk dëshiron të largohet. Është e vështirë të shpjegosh “rasti” i tij. Thjesht, i pazakontë, unik. Nuk e di gjithmonë se çfarë do të sjellë, nëse do të driblojë apo jo, nëse do të driblojë apo do të gjuajë, nëse do të ketë një ditë kur është i pandalshëm apo një ditë kur nuk mund të bëjë asgjë. Por, e di që ai kurrë nuk do ta tradhtojë ekipin, se nuk do të dështojë kurrë në atë kuptim, se zemra e tij është gjithmonë si një mal. Dhe pastaj zakonisht e shpërblejnë, ndonjëherë, shpesh pikërisht kur ka më shumë rëndësi.