Këtu fillon gjithçka.
Jo me zhurmë, as me thirrje.
Por me një ndjesi që rritet si dritë në perden e mëngjesit.
Teatri zgjohet. Skena merr frymë. Dhe fëmijët, krijues të vegjël me zemra të mëdha, sjellin në jetë një faqe që nuk është shkruar me fjalë, por me trupin, me tingullin, me dritën.
Ngjarja nuk ecën, ajo vallëzon.
E vërteta nuk thuhet, ajo zbulohet.
E bukura nuk qëndron, ajo lëviz, ndërsa fëmijët tanë i japin ritëm asaj që ne e quajmë art. Të veshur me ngjyra, me flokët e krehur si për festë, me hapa të lehtë si fjalë të pathëna, ata hyjnë në skenë pa frikë.
Sepse këtu, në këtë hapësirë të shenjtë, nuk ka gabim. Ka vetëm ndjesi. Ka vetëm guxim për të treguar botë të brendshme përmes heshtjes, lojës, lëvizjes.
Një kukull që s’ka shpirt, por ka pamjen e një vajze të gjallë. Një djalosh që ngatërrohet nga bukuria e saj. Dhe një vajzë e mençur, Swanilda, që kupton më shumë se të gjithë.
Kjo është një histori për dashurinë që sheh përtej pamjes, për të vërtetën që zbulohet me guxim, dhe për lojën që shndërrohet në art.
Dhe kur drita e fundit të shuhet, kur tingulli të pushojë, do të mbetet ndjesia, ajo që s’mund të përkufizohet, por që e njeh sapo të të prek.
Sepse kur fëmijët tregojnë histori, ajo që marrim me vete nuk është veç një kujtim. Është një lëvizje që mbetet brenda nesh. E thjeshtë. E gjallë. E vërtetë.
